47 χρόνια από την εξέγερση των φοιτητών του Πολυτεχνείου
Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2020
Η κατάληψη του Πολυτεχνείου το 1973 υπήρξε μία αυθόρμητη και γενναία αντιδικτατορική ενέργεια, που έδωσε στον λαό μας την ελπίδα ότι η μέρα της ξαστεριάς πλησιάζει. Ήταν ένα μήνυμα θάρρους που έστελναν οι νέοι της εποχής προς τις φοβισμένες -και σε μεγάλο βαθμό απογοητευμένες- συνειδήσεις των μεγαλυτέρων, ένα μήνυμα ότι όλα μπορούν να αλλάξουν αρκεί να αγωνίζεσαι!
Στις κοντά 5 δεκαετίες που μεσολάβησαν είναι αλήθεια ότι φορτώσαμε την ιστορική αυτή επέτειο με ορισμένα από τα χειρότερα στοιχεία του εαυτού μας, κατορθώσαμε να την κάνουμε άλλη μία αφορμή για διχασμό και εχθροπάθεια: Επιθετικές ανακοινώσεις από «δικαιωμένα» κόμματα, μολότοφ και δακρυγόνα, επίδειξη αυταρχισμού από κυβερνήσεις, αλληλοκατηγορίες για «ήρωες» και «προδότες», επιδεικτικές φωτογραφίσεις κατάθεσης στεφάνων και κληρονόμοι κάθε λογής που αλληλοσπαράσσονται διεκδικώντας το δικό τους μερίδιο στο όνομα όλων εκείνων των παιδιών που «εβγήκανε καταμπροστά στον ήλιο, με πάνου ως κάτου απλωμένη την αφοβιά σα σημαία, οι νέοι … που τους έλεγαν αλήτες» όπως έγραφε ο ποιητής.
Και όμως εκείνη ήταν μία εξέγερση συγκλονιστικά ενωτική αν θυμηθούμε την επίμονη ραδιοφωνική επίκληση των φοιτητών «Αδέρφια μας στρατιώτες, δεν θα σηκώσετε το όπλο, δεν θα σκοτώσετε τ’ αδέρφια σας» ή αν θυμηθούμε την εικόνα με τους φοιτητές που κρατούν την ελληνική σημαία.
Τιμάμε λοιπόν εκείνους τους «ανώνυμους», «ξεροκέφαλους» νέους που οι πράξεις τους αποτελούν μέχρι σήμερα φάρο για τους αγώνες του λαού μας για Πρόοδο, Δημοκρατία και Ανεξαρτησία. Φέτος τιμώντας και τη μνήμη των συνανθρώπων μας που χάθηκαν εξαιτίας της πανδημίας, σεβόμενοι τον αγώνα όσων δίνουν μάχη σε κάποια νοσοκομειακή ΜΕΘ δεν θα κατεβούμε στην πορεία. Ας κρατήσουμε όρθια την κοινωνία, το οφείλουμε σε όλους αυτό!